Zaparkowałyśmy bardzo blisko basenów termalnych, obok niemieckich turystów których kojarzyłyśmy z kilku poprzednich miejscówek. Spytałyśmy czy nie będzie im przeszkadzało że zajmiemy miejsce obok ale oczywiście nie mieli nic przeciwko. Było to małżeństwo w średnim wieku, robiące objazdówkę Albanii swoim fajnym minikamperem na bazie VW T3. Za chwilę spotkałyśmy się z nimi w jednym z basenów. 

W Kanionie Langarica w podgrzanych geotermalnie do ok. 30°C mineralnych wodach pławią się zgodnie i Albańczycy i zagraniczni turyści. Dobro wypływające wprost z ziemskich głębin zostało ujęte w kamienne tamy i tak powstały przyjemne baseny, wspaniale zgrywające się z otoczeniem. Znajduje się ich tutaj kilka. Główny basen na samym początku kanionu, przy słynnym, starym moście Ura e Kadiut (wybudowanym w 1760 roku) jest najbardziej oblegany i dużo osób tam kończy swoją wycieczkę. My jednak polecamy przejść się w głąb kanionu i odkryć pozostałe ciepłe źródełka i baseniki, a im dalej się pójdzie, tym mniej ludzi się spotka, a sam spacer kanionem jest cudowny, ale o tym później. 

Oprócz kąpieli miałyśmy dziś w planie trekking kanionem, podobny do tego w Kanionie Osumi (link do posta). Tymczasem zaczęło się zjeżdżać sporo ludzi i wyglądało na to, że w ciągu dnia przewinie się mnóstwo osób spragnionych kąpieli siarkowych.

Kanion Langarica powstał w wyniku wielowiekowej erozji skał wapiennych o rzadko spotykanym pięknie. Pionowe, skaliste ściany wznoszą się tutaj do wysokości 30 metrów. Kanion otoczony jest lasami i górami Dangelli i Shqeri a w jego dole płynie lazurowa rzeka Vjosa. Panorama wzdłuż Kanionu Langarica jest oszałamiająca i nietknięta ludzką ręką. Wewnątrz kanionu znajduje się wiele jaskiń, różnorodne drzewa, pachnące krzewy oraz źródła termalne utworzone przez wody siarkowe,  wypływające z jaskiń.

Wzięłyśmy ręczniki i worki wodoszczelne i ruszyłyśmy w górę koryta rzeki. Po drodze minęłyśmy mniejsze baseniki siarkowe. Wokół nas wznosiły się pionowo imponujące skalne ściany. Oprócz nas kanionem wędrowali też inni ludzie, niefortunnie jednak mieli klapki albo byli całkiem na boso i z powodu ostrych kamieni musieli prędzej czy później zrezygnować z dalszej wycieczki. My postanowiłyśmy iść jak najdalej. 

Wróciłyśmy do samochodu i zjadłyśmy co nieco z naszych zapasów. Po odpoczynku odjechałyśmy z naszej przecudownej miejscówki i ruszyłyśmy malowniczą trasą SH75 na południe - do Leskovika. Dojechałyśmy tam krętą, górską trasą, pomimo że wybudowano nową drogę SH80 tuż przy granicy z Grecją. Skorzystałyśmy jednak z porady miejscowego Albańczyka który zachęcił nas do kontynuowania jazdy starą, dziurawą drogą. Powiedział, że nowa trasa jest nudna, a stara jest o wiele ciekawsza. Mogłyśmy więc delektować się cudnymi widokami z przełęczy. Pomimo że cała Albania usłana jest wysokimi górami, nadal nie miałyśmy dość tych przestrzeni.

Po pysznym obiedzie z deserem poszłyśmy jeszcze zrobić zakupy w pobliskim sklepiku. Cała transakcja przeciągnęła się w czasie bo co chwilę dorzucałyśmy coś do koszyka, a to pyszny ser, który sprzedawczyni dała nam spróbować, a to bimber, zachwalany przez nią jako remedium na wszystko, a to inne specjały. Nie miałyśmy już lokalnej waluty musiałyśmy więc zapłacić w euro. Problem jednak polegał na tym, że sprzedawczyni usiłowała nam wydać resztę w albańskich lekach. Był to nasz przedostatni dzień w Albanii i nie było szans żeby udało nam się wydać te pieniądze. Sprzedawczyni nie rozumiała dlaczego nie chcemy leków, tłumaczyła, że nie ma tyle euro, my byłyśmy już bliskie zrezygnowania z całych zakupów. Każdy przekrzykiwał się w swoim języku i z boku wyglądało to pewnie bardzo śmiesznie ale całe negocjacje zabrały sporo czasu i byłyśmy już wściekłe na sam koniec. Wskoczyłyśmy w końcu do auta i pognałyśmy do wyznaczonego celu. Było tak ciemno, że nie odważyłyśmy się jechać do końca dziurawą, polną drogą. Zaparkowałyśmy przy opuszczonym obiekcie sanatoryjnym i tam spędziłyśmy noc.