Po kajakowej przygodzie opuściłyśmy Lagos i ruszyłyśmy w kierunku Cabo De Sao Vincente. Jednak zanim tam dotarłyśmy, zatrzymałyśmy się w Sagres.

Półwysep Sagres to najdzikszy zakątek urzekającego Algarve i najbardziej na południe wysunięty skrawek Europy. Panuje tu cisza, spokój i wszechobecne naturalne piękno, a wysokie na 75 metrów klify oraz rozbijające się na nich fale potrafią zahipnotyzować. Sagres znajduje się na południowo-zachodnim krańcu Portugalii. 

Na szczycie klifów znajduje się XV-wieczna Twierdza (Fortaleza de Sagres), niewielka kaplica, a także słynna róża wiatrów. To właśnie w tym miejscu - za sprawą infanta Henryka Żeglarza - powstała szkoła kartografii i astronomii, która jest uznawana za pierwszą akademię morską świata. Legenda głosi, że wykorzystał on obecny tu 43-metrowej średnicy kompas do zaplanowania podróży, które ukształtowały złoty wiek Portugalii. Twierdza Sagres to nie tylko miejsce pełne historii, ale i niesamowitych widoków. Bilet wstępu do twierdzy to jedyne 3 €. Akurat tego dnia wstęp był darmowy więc udało nam się zwiedzić wszystko za friko. 

Przylądek św. Wincentego jest najdalej wysuniętym na południowy-zachód punktem kontynentalnej Europy, a do XIV wieku uważany był za koniec świata. Starożytne greckie kroniki opisują Cabo de Sao Vicente jako „koniec zamieszkałej ziemi” i po zmroku nie wolno było tam przebywać.  Przez tysiące lat wierzono, że potwory morskie żyją poza zasięgiem wzroku, tuż za horyzontem.

Obłędne strome klify, wznoszące się 60 m ponad oceanem i latarnia przyciągają mnóstwo turystów. W latarni zrobiłyśmy małe zakupy pamiątek, w tym kartki pocztowe, które z końca świata miały trafić do naszych bliskich. Obejrzałyśmy też niesamowitą artystyczną instalację, mieszczącą się na dziedzińcu latarni - ogród rzeźby - Bongard. Latarnia otwarta jest w okresie letnim w godzinach 10:00-18:00.

Wiele osób poleca przyjechać tu na zachód słońca, by zobaczyć je zanurzone w oceanie wzdłuż horyzontu, podobno bardzo rzadki widok, trudny do znalezienia w innych zakątkach świata. My dotarłyśmy tu właśnie przed zachodem ale po dłuższej chwili oczekiwania na kąpiel słońca w ocenie stwierdziłyśmy zgodnie, że nie jest to jakiś wielce spektakularny widok. A że dodatkowo nie miałyśmy ochoty nocować na zatłoczonym parkingu, zwinęłyśmy się stamtąd spontanicznie i pojechałyśmy do punktu widokowego Miraduro de Cordoama. 

Przeczytałyśmy gdzieś w internetach, że to właśnie na punkcie widokowym Cordoama obejrzeć można najpiękniejsze zachody słońca. Poprułyśmy więc bardzo dziwną, szutrową drogą w nadziei, że zdążymy na ostatnie promienie słońca ale droga zdawała się nie mieć końca. Mijałyśmy stare, jakby opuszczone budynki gospodarcze, chociaż wyglądało na to, że częściowo mieszkają tam ludzie. Krajobraz był raczej pustynny.

Kiedy dotarłyśmy na punkt widokowy, było już po zachodzie słońca, załapałyśmy się dosłownie na resztki światła ale to co zobaczyłyśmy i tak było imponujące. Widoki zapierały dech w piersiach.  Jest to jeden z najbardziej niesamowitych punktów widokowych na portugalskim wybrzeżu. Musiałyśmy być ostrożne na skraju skał bo wiejące tam wiatry łatwo mogą strącić człowieka w przepaść. W dole widać było plaże Castelejo i Cordoama.