Przełom października i listopada był dla nas ostatnią szansą na wyjazd w poszukiwaniu kolorowej jesieni i tym razem postawiłyśmy na Pieniny. Ostatni raz byłyśmy tu na pamiętnym spływie Dunajcem, na którym testowałyśmy dopiero co zakupioną Bajdarkę (link) i wędrowałyśmy po górach (link).

W piątkowe popołudnie ruszyłyśmy w drogę. Pogoda była fatalna, lał deszcz i nie chciało nam się wierzyć, że weekend ma być słoneczny. Zanocowałyśmy na jakimś parkingu przy autostradzie. Oprócz zwyczajowych hałasów doszedł nam huk startujących i lądujących samolotów z pobliskiego lotniska Balice. Ale od czego są zatyczki? Dobry i prosty wynalazek, który niejednokrotnie uratował nam wypoczynek w nocy.

Poranek był rześki ale nie padało i zapowiadała się ładna pogoda. Śniadanie postanowiłyśmy zjeść nad zalewem Czorsztyńskim w lepszych okolicznościach przyrody. Udało nam się znaleźć przyjemne miejsce z widokiem na zamek Czorsztyn. Tam też zjadłyśmy śniadanie i wypiłyśmy kawę. Przez chwilę zastanawiałyśmy się czy nie wypożyczyć rowerów żeby objechać zalew ale nie miałyśmy aż tyle czasu. Może następnym razem. Rowery były jednak w planie. 

W Szczawnicy zatrzymałyśmy się w pierwszej wypożyczalni rowerów – Port Pieniny (bardzo miła obsługa – polecamy), gdzie wzięłyśmy dwa rowerki i ruszyłyśmy ścieżką wzdłuż Dunajca. Niestety słońce dziś się raczej chowało przed nami. Za to ludzi było niewiele a droga bardzo fajna. Po Dunajcu płynęły co jakiś czas tratwy z turystami. W pewnym momencie byłyśmy świadkami zmagań na rzece ekipy na SUPach. Nasze doświadczenia na tych deskach są bardzo skromne i raczej na spokojnym jeziorze, tym bardziej więc podziwiałyśmy ich przeprawę przez rwącą rzekę. Po dotarciu do Czerwonego Klasztoru zgłodniałyśmy, postanowiłyśmy więc zjeść obiad. Knajpka przy klasztorze miała mizerny wybór dań i niezbyt apetycznie tam pachniało, pojechałyśmy więc wzdłuż głównej drogi i znalazłyśmy ciekawszy lokal. Usiadłyśmy na zewnątrz podziwiając panoramę Trzech Koron. Zamówiłyśmy gulasz z jelenia z knedlem oraz hałuski z owczą bryndzą a do tego piwo z lokalnego browaru. Wszystko było bardzo smaczne. 

Tak posilone poszłyśmy nad brzeg rzeki puścić drona, chociaż słońce uparcie nie chciało wyjść. Później tą samą drogą wróciłyśmy do Szczawnicy i oddałyśmy rowerki w wypożyczalni.

Tymczasem zaczynało się ściemniać ale nie odmówiłyśmy sobie spaceru po Szczawnicy deptakiem wzdłuż potoku Grajcarek. Wieczór spędziłyśmy w uroczej Książkawiarnii Ooh Lala. Zamówiłyśmy kawę i pyszne ciacho a potem pojechałyśmy do wsi Jaworki, skąd nazajutrz zamierzałyśmy wystartować na mały trekking. Na nocleg upatrzyłyśmy sobie spokojne miejsce przy kościele na górce, gdzie jest duży plac parkingowy. Miejsce było bardzo ciche i nikt nie zakłócał nam spokoju. Akurat było zaćmienie księżyca i mogłyśmy obserwować to zjawisko w pełnej krasie.

W nocy było dość zimno, chociaż jak na końcówkę października i tak ciepło – około 10 stopniu na plusie. Pechowo wyczerpał nam się akumulator postojowy i webasto nie chciało odpalić. (Problemy z akumulatorami są stałym tematem naszych utrapień). Ubrałyśmy się ciepło i zawinęłyśmy w kołdrę. Rano w słońcu szybko się rozgrzałyśmy.

Zrobiłyśmy śniadanie i kawę a potem ruszyłyśmy na szlak. Nieopodal było wejście do wąwozu Homole. Wąwóz jest bardzo malowniczy, chociaż niezbyt długi. Przejście wzdłuż kaskad mostkami robi wrażenie, chociaż nie ma porównania z doliną Białej Opawy (link). 

Na nocleg znalazłyśmy przez przypadek fantastyczny parking położony w górnej, uzdrowiskowej części Szczawnicy, tuż przy Parku Górnym. Było to miejsce nieoznaczone na mapie i chyba nieznane turystom. Stały tu może ze dwa samochody ale poza tym był totalny spokój. Zaparkowałyśmy w ustronnym kącie i pozostałyśmy tu już do końca naszego pobytu w Szczawnicy.

Rano ubrałyśmy się odpowiednio na trekking i ruszyłyśmy żwawo na szlak. Zamierzałyśmy zdobyć ponownie Sokolicę i Trzy Korony, tym razem od strony Szczawnicy. Po drodze kupiłyśmy w piekarni kołacz i jadłyśmy go idąc. Zahaczyłyśmy też o fajną grecką kafejkę gdzie przemiły właściciel zrobił nam kawę po turecku na wynos. Dopijałyśmy ją zmierzając do przeprawy flisackiej przez Dunajec. Niepotrzebnie się spieszyłyśmy bo pozna nami nie było chętnych na drugi brzeg a leniwy flisak nie miał zamiaru przewozić tylko dwóch osób. Na szczęście po niedługim czasie znalazły się jeszcze dwie turystyczne duszyczki i za jedyne 4 zł od łebka zostaliśmy przewiezieni przez rzekę. 

Po jakiejś dobrej godzince ruszyłyśmy dalej niebieskim szlakiem przez Czertezik i Ociemny Wierch do przełęczy Szopka skąd blisko już było na Trzy Korony. Na szczyt prowadzi solidna metalowa kładka. Z góry mogłyśmy oglądać miejsca, które 2 dni wcześniej objeżdżałyśmy rowerami. Na górze mocno wiało nie zabawiłyśmy więc tu zbyt długo. Wracałyśmy inną trasą przez Zamkową Górę a potem żółtym szlakiem wprost do Krościenka (nie chciałyśmy ryzykować, że nie zdążymy na ostatnią przeprawę flisacką).

W nocy wiał halny i mnóstwo gałęzi leżało wokół Badylka, na szczęście żaden konar nie spadł na nas. Miał to być nasz ostatni dzień w Szczawnicy poszłyśmy więc po śniadaniu poszwędać się po mieście. Postanowiłyśmy namierzyć wszystkie źródła wody mineralnej, z powodu których powstało uzdrowisko w Szczawnicy. 

Przy Placu Dietla znajduje się pijalnia wód, gdzie można kupić szklaneczkę którejś z leczniczych wód albo zakupić zabutelkowaną wodę na wynos. Są to wody z ujęć: Helena, Jan, Stefan, Józefina, Magdalena oraz Józef, wszystkie szczegółowo opisane. Jeszcze niedawno można było korzystać z wód za darmoszkę, obecnie jednak ujęcia wody są zamknięte i jedyną opcją jest ich zakup. Dowiedziałyśmy się, że mieszkańcy Szczawnicy jako rezydenci nie muszą płacić za wodę źródlaną. 

Wiedziałyśmy, że gdzieś w pobliżu znajduje się źródło Jan. Szukając go wspinałyśmy się wąską uliczką coraz wyżej. Przy końcu drogi spotkałyśmy starszą panią pielącą w ogródku i wdałyśmy się z nią w bardzo ciekawą pogawędkę. Od słowa do słowa opowiedziała nam w skrócie swój życiorys a na koniec zapraszała na kawę. Nie skorzystałyśmy jednak z miłego zaproszenia a na kawę poszłyśmy do kawiarni uzdrowiskowej Helenka przy Placu Dietla. Miejsce obowiązkowe dla odwiedzających Szczawnicę jednak ciut zaniedbane.

Na wieczór miałyśmy w planach pobyt w termach szaflarskich Gorący Potok z surowymi, naturalnymi termalnymi wodami siarkowymi, podobno jedynymi na Podhalu, gdzie woda pobierana jest z naturalnego ujęcia termalnego i bezpośrednio wpływa do basenów.

Termy Gorący Potok to kompleks kilkunastu unikalnych basenów zewnętrznych, w których każdy znajdzie atrakcje dla siebie. Dla gości udostępnionych jest 21 niecek basenowych o różnej charakterystyce - fontanny, masaże wodne i gejzery, zjeżdżalnie oraz strefa dziecięca. Baseny napełnione są siarkową wodą termalną o temperaturze 34-40°C, dlatego nawet w zimowe dni można doświadczyć niepowtarzalnego relaksu.

Udało nam się na szczęście trafić do  właściwych term (w Szaflarach są dwa konkurencyjne aquaparki) i po zaparkowaniu pomknęłyśmy czym prędzej na basen. Kupiłyśmy bilety całodzienne bo innych się po prostu nie opłacało i oddałyśmy się relaksowi w tym cudownym miejscu z gorącymi basenami. Woda była naprawdę wspaniała, basenów sporo a ludzi niewielu. Niestety nie skorzystałyśmy z saun bo nie było na to czasu ale i tak spędziłyśmy przemiły wieczór mocząc się w gorących basenach. Bardzo późnym wieczorem zebrałyśmy się do wyjścia i pojechałyśmy na nocleg na parking przy Białym Dunajcu, gdzie zasnęłyśmy w mgnieniu oka, chociaż noc była naprawdę zimna.

Poranek również był bardzo rześki, od rzeki ciągnęło chłodem. Zrobiłyśmy parę ćwiczeń na rozgrzewkę i zjadłyśmy śniadanie w Badylku. Ostatnim rzutem na taśmę postanowiłyśmy odwiedzić jeszcze Rabkę i pospacerować trochę po tym starym uzdrowisku. Przeszłyśmy się parkiem, usiadłyśmy w kafejce na kawie i niesmacznym ciastku owsianym a potem pozwiedzałyśmy jeszcze przyległe uliczki, pełne starych, opuszczonych willi. Chciałyśmy kupić Termalną Rabczańską Solankę ale niestety ze względu na święto wszystko było pozamykane. Żałowałyśmy, że nie mamy więcej czasu bo im dłużej spacerowałyśmy tym więcej odkrywałyśmy tutaj ciekawych miejsc, np. ciekawa ścieżka balneologiczna wzdłuż bulwarów. Postanowiłyśmy przyjechać tu kiedyś specjalnie na weekend a tymczasem czekał nas jeszcze długi powrót do domu. Ze względu na 1 listopada chciałyśmy ominąć Zakopiankę. Skierowałyśmy się więc na Maków Podhalański, Wadowiece i Oświęcim. Zrobiłyśmy tylko jedną przerwę na śląski obiad w postaci rolady i klusek śląskich i bez dalszych przeszkód autostradą dotarłyśmy do domu.

Pieniny Badylkiem, 28.10-1.11.2023