Rano również odpaliłyśmy webasto. Nie wiedziałyśmy jeszcze co sobie same zrobiłyśmy. Spakowałyśmy prowiant i ruszyłyśmy niebieskim szlakiem wzdłuż wyciągu narciarskiego do ruin Zamku Edelstejn. Przy ruinach umieszone są tablice informacyjne, min. w języku polskim gdzie można poczytać o ciekawych losach tej warowni. Była to kiedyś znacząca budowla, której zadaniem była ochrona największego bogactwa tej krainy, czyli złota. Zamek był zdobywany, odbijany, niszczony, odnawiany i ostatecznie spalony w 1467 r. Nigdy już nie został odbudowany.

Dalej idąc niebieskim szlakiem minęłyśmy uroczą „studankę”, czyli górskie źródełko gdzie zaspokoiłyśmy pragnienie. Wyszłyśmy na górkę Vyr (795m), gdzie znajdowała się malownicza formacja skalna. Zatrzymałyśmy się tam na małą przerwę. 

Po dotarciu do rozdroża szlaków ruszyłyśmy czerwonym szlakiem i po krótkiej chwili osiągnęłyśmy Pricny Vrch (975m) będący najwyższym szczytem Gór Opawskich. Szczerze mówiąc jednak trasa nie przedstawia się atrakcyjnie. Jest parę miejsc oferujących widoki ale sam szczyt jest mocno zarośnięty. Szlak wygląda jak leśna droga, którą jeżdżą ciągniki. Trochę brakuje dzikości. Poza tym na całym szlaku nie było ani jednej ławki, nie mówiąc już o wiacie. Nie miałyśmy gdzie usiąść, żeby zjeść śniadanie. Przysiadłyśmy w końcu na balach świeżo zwiezionego drewna. Za chwilę nadjechał traktor z kolejnym naręczem drewna i musiałyśmy się stamtąd ewakuować. Schodząc w stronę Taborskich Skał znalazłyśmy słoneczne miejsce po niedawnym wyrębie i w końcu mogłyśmy przysiąść na ściętych pieńkach by w spokoju zjeść śniadanie.

Po odpoczynku ruszyłyśmy dalej ścieżką dydaktyczną złotogórskich kopalni złota, gdzie obejrzeć można było opuszczone sztolnie po wydobyciu tego cennego metalu. Następnie dotarłyśmy do schodów z małym tarasem widokowym, ułożonych z łupków bez użycia żadnego spoiwa. Fajna atrakcja turystyczna. 

Dalej czekała na nas najciekawsza część szlaku czyli Taborskie Skały. Są to niesamowite formacje skalne, fantastycznie się prezentujące na odsłoniętej górze. W ogóle to miałyśmy wrażenie, że wszędzie trwa jakaś gigantyczna wycinka drzew. Całe zbocza świeciły pustkami, jakby przeszła tędy trąba powietrzna. Po drzewach pozostały pnie. Widać nie tylko u nas lasy państwowe realizują politykę masowej wycinki. 

Czerwonym szlakiem wróciłyśmy do ośrodka Bohema i cieszyłyśmy się, że mamy jeszcze trochę czasu na pozwiedzanie okolicznych atrakcji. Jakie było nasze zdziwienie gdy nie mogłyśmy uruchomić samochodu. Okazało się, że mamy całkowicie wyczerpany akumulator. W dodatku jak na złość nie wzięłyśmy kabli rozruchowych a w pobliżu nie było nikogo do pomocy. W końcu pojawił się jakiś Czech i spytał w czym nam pomóc. Miał kable ale brakowało mu cierpliwości żeby potrzymać auto na ładowaniu trochę dłużej. Stwierdził, że skoro nie odpala od razu to znaczy, że akumulator jest zepsuty. Zabrał kable i odjechał. Zrezygnowane wezwałyśmy pomoc Assistance, z ponurą perspektywą czekania do późnego wieczora. Na szczęście jednak, po godzinie czekania, trafiła się grupka rodaków, którzy mieli kable i bez problemu uruchomili nam samochód. Odwołałyśmy Assistance i cieszyłyśmy się, że to nic gorszego, niż po prosu wyczerpana bateria. Niestety zeszło nam na tym wszystkim za dużo czasu.  

Pojechałyśmy jeszcze do Jesenika żeby coś zjeść. Restauracja, którą wybrałyśmy, sugerując się dużą ilością dobrych opinii mieściła się na Kriżnym Vrchu, na który trzeba było podjechać. W resztkach dnia mogłyśmy podziwiać z góry widok na Jesenik. W restauracji postraszyli nas, że będziemy czekać 45 minut na jedzenie. Zamówiłyśmy jednak zupę czosnkową i gulasz, do tego herbatę i piwo rzezane. Na szczęście nie czekałyśmy jakoś długo. Miało to dla nas duże znaczenie bo zaraz po obiedzie jechałyśmy do Term Losiny na kąpiel w basenach siarkowych. Dotarłyśmy niecałe 2 godziny przed zamknięciem i fajnie spędziłyśmy ten czas relaksując się w ciepłych basenach. Wstęp kosztuje 400 koron za 2 godziny (2 godziny to minimalny czas wejścia).

Na termy dotarłyśmy niecałe 2 godziny przed zamknięciem i fajnie spędziłyśmy czas relaksując się w ciepłych basenach. Wstęp kosztuje 400 koron za 2 godziny (2 godziny to minimalny czas wejścia). Na termach było całkiem fajnie ale jakoś specjalnie nas nie zachwyciły. 

Rano maleńki parking zapełnił się samochodami, co świadczyło o sporej atrakcyjności szlaku. Ruszyłyśmy piękną Doliną Białej Opawy, którą mogłyśmy podziwiać w ostatnich jesiennych szatach. Droga biegła wzdłuż rzeczki. Są tu dwa równoległe szlaki - żółty i niebieski. Po jakimś czasie rozdzielają się, niebieski idzie górą a żółty dalej wzdłuż Opawy. Wybrałyśmy oczywiście żółty, tym bardziej, że przebiega on przez rezerwat przyrody rzeki Białej Opawy. Na rzece pobudowane są malownicze mostki i kładki. Tworzą się tu co chwilę wodospady a wielkie kamienie obrośnięte są pierzynami mchu. Można też spotkać pluszcza, który jest symbolem tego szlaku. Na koniec trzeba się ostro wspinać po schodach i drabinkach. Jest to koniec ścieżki przyrodniczej a zarazem wisienka na torcie czyli Wielki Wodospad, mierzący sobie 8 m wysokości. Razem ze wszystkimi pozostałymi wodospadami tworzy 40-metrowy ciąg o łącznej wysokości 16,5 m. Zimą przejście żółtego szlaku może być trochę niebezpieczne ze względu na oblodzenia. Na pewno warto mieć wtedy raczki.

Z Barborki ruszyłyśmy prosto na Pradziada. Ledwo weszłyśmy na czerwony szlak poczułyśmy się jak na trasie do Morskiego Oka – asfalt i tłumy ludzi. Mimo to droga była przyjemna, bajeczne widoki z panoramą gór oraz inwersją poniżej. Pradziad jest górą wznoszącą się na wysokość 1491m i jest najwyższym szczytem pasma Wysokiego Jesenika w Czechach. 

Najkrótszy szlak na Pradziada mierzy zaledwie 3,9 km. Wejście na górę zajmuje około 60-80 minut, w zależności od tego, jakim tempem się idzie. Aby dojechać na początek tego najkrótszego szlaku, należy wyznaczyć sobie parking Owczarnia – Parkoviště Ovčárna. Wjazd na to miejsce kosztuje 600 koron, czyli około 120 złotych. 

My na Pradziada nie podążałyśmy najkrótszym, a  najpiękniejszym szlakiem czyli z Karlovej Studanki bajeczną Doliną Białej Opawy. 

 

Badylek odpalił na szczęście bez problemu a my zmierzyłyśmy do Jesenika. Chciałyśmy zwiedzić jego górną, sanatoryjną część w resztkach dnia. Jesenik jest niesamowitym miasteczkiem, gdzie znajduje się ponad 100 źródeł i z powodu ich leczniczych właściwości stał się słynnym uzdrowiskiem. W 1826 roku Vincent Prissnitz zbudował tu sanatorium gdzie stosowano wodolecznictwo. Sam Prissnitz był samoukiem. W wieku 16 lub 17 lat spadł z konia i złamał dwa żebra. Bez pomocy lekarskiej naraził się na powikłania – choroby organów wewnętrznych. Z braku środków finansowych musiał sobie pomóc sam. Do rany przyłożył nasączony zimną wodą opatrunek, bandażując ją ciasno wieloma warstwami chust. Żebra zrosły się bardzo szybko – dając w ten sposób początek metodzie „opatrunków Priessnitza”. Wkrótce też Vincenz otrzymał przydomek „wodnego lekarza”. Jeśli nazwisko Prissnitz budzi skojarzenia to jak najbardziej słusznie. Vincent skonstruował w terenie pierwowzór znanego nam prysznica, czyli polewanie strumieniem lecącej z góry wody. Wśród okolicznych gór wiele było źródełek - przy nich pobudował długie drewniane rynny, którymi woda spływała wprost na ciało stojącego poniżej pacjenta.

Góry Opawskie, 10-13.11.2022