Po pamiętnej traumie sprzed dwóch lat, kiedy to w Sarajewie włamano się nam do samochodu (link do posta), zatrzymałyśmy się w pobliżu miejsca kradzieży. Jednak tym razem na strzeżonym parkingu. Pan pobierający opłaty zapewnił nas, że miejsce jest bezpieczne, monitorowane kamerami, ale że mamy czas do 22:00 bo potem on kończy pracę. Dłużej i tak nie zamierzałyśmy zostawać. 

Tym razem w planie miałyśmy zwiedzanie nieco innego Sarajewa oraz odwiedzenie osiedla Ciglane.

Szłyśmy znaną nam drogą, tym razem jednak szukałyśmy pominiętych wcześniej miejsc. Zajrzałyśmy na targowisko Markale, nieczynne już o tej godzinie ale udało nam się ubłagać pracowników żeby nas wpuścili na chwilę. Na tym targu podczas oblężenia Sarajewa w 1994 r. pocisk z serbskiego moździerza trafił w grupę osób i uśmiercił 68 osób a co najmniej 100 zostało rannych. Po razu drugi targ został ostrzelany w 1995 r. Zginęło 37 osób a 90 odniosło obrażenia. Dla upamiętnienia tych tragicznych zdarzeń pozostawiono ślad po pocisku i wypełniono go żywicą. Jest to jedna z tzw. „sarajewskich róż”, które można znaleźć spacerując po mieście. Wskazują miejsca, w których zginęły przynajmniej 3 osoby.

Minęłyśmy też ulicę Logavina, słynną dzięki książce „W oblężeniu. Życie pod ostrzałem” Barbary Demick. Są tam opisane losy mieszkańców tej ulicy podczas oblężenia Sarajewa.

Z google map w ręku dotarłyśmy w końcu do Osiedla Ciglane. Położone jest one zaledwie 20 min spacerem od centrum więc zdecydowanie warto je odwiedzić. Ciglane reprezentuje dość znany nurt w architekturze - brutalizm. W brutalizmie popularne są proste, betonowe, surowe formy. Budowle z tego nurtu miały być odpowiednio wkomponowane w krajobraz. W przypadku Ciglane architektom udało się to wręcz idealnie. Osiedle zbudowano na wzgórzu, a bloki zbudowane zostały w taki sposób, żeby każde mieszkanie miało widok na miasto. Pomiędzy blokami poprowadzone są ulice. 

Samo osiedle sprawia wrażenie trochę obskurnego, chociaż nie bardziej niż pierwsze lepsze blokowisko w Warszawie czy Łodzi. Za to jest tam bardzo spokojnie, z dala od centrum, no i nie ma problemów z miejscami do parkowania. 

Pomału zaczynało robić się ciemno. Ruszyłyśmy na Bascarsjię na pyszną kawę po bośniacku i kupić jakiś fajny zestaw do parzenia w domu takiej kawy. Miałyśmy wcześniej w planie sarajewski burek, niestety ciągle czułyśmy w sobie cievapi z Travnika i  nie dałybyśmy już rady niczego wcisnąć.