Stari Bar odwiedziłyśmy po drodze, jadąc z Cetynii nad jezioro Szkoderskie. Cała trasa wiodła wśród malowniczych, wszechobecnych gajów oliwnych. Gdyby nie fakt, że miejsce to nosi ślady sprzed ponad półtora tysiąca lat, to nikt nie słyszałoby o jego istnieniu. Zresztą i tak niewielu turystów tam trafia.

Stari Bar, czyli Stary Bar to malutka, senna miejscowość położona u stóp góry Rumija (1595 m.n.p.m.), znajdująca się około 5 km od Baru. Natomiast Bar to ok. 15-tysięczne miasto z największym portem w Czarnogórze. Bar jest miastem nowym, turystycznie nie oferującym niczego ciekawego. Za to Stari Bar jest jedną ogromną atrakcją turystyczną. Zaparkowałyśmy na obszernym parkingu pod miastem. Parking co prawda budził nasze obawy bo podszedł jakiś miejscowy chłopak i żądał od nas opłaty 5 euro. Nie miał jednak żadnego bileciku, identyfikatora ani nic, co mogłoby świadczyć, że rzeczywiście jest pracownikiem parkingu i że ten parking jest w ogóle płatny. Nie chciałyśmy jednak ryzykować przebicia opon więc zapłaciłyśmy i ruszyłyśmy na zwiedzanie.

Stari Bar i jego historia

Stary Bar dawniej nosił nazwę Antibari od położonego po przeciwnej stronie Adriatyku włoskiego Bari. Zbudowany został prawdopodobnie w VI wieku przez Rzymian. Budowa twierdzy, której pozostałości możemy podziwiać do tej pory rozpoczęta została jednak w XI wieku przez książąt Zety (państwo istniejące od połowy XI wieku do II połowy XII wieku na terenach pomiędzy Górami Dynarskimi a Jeziorem Szkoderskim, zamieszkałych przez serbskie plemię Duklan). Miasto stało się wtedy jednym z ważniejszych ośrodków kulturalnych i politycznych na wybrzeżu Adriatyckim.

W okresie największego rozkwitu Stari Bar konkurował z Dubrownikiem. W 1443 roku został zdobyty przez Wenecjan. Nie utracił jednak swojej autonomii, wręcz przeciwnie: stał się miastem-państwem z własnym wojskiem, flagą i monetami. Władza Wenecji nie trwała jednak długo, bo po ponad stu latach Stary Bar przeszedł we władanie Imperium Osmańskiego, zachował jednak swego rodzaju niezależność, np. pozwolono na pozostawienie w tym miejscu katolickiego arcybiskupstwa. Czarnogóra zdobyła ostatecznie Bar pod koniec XIX wieku, jednak mieszkańcy tego niezawisłego przez wiele stuleci miasta często buntowali się przeciwko tym władzom.

Współczesnemu wyglądowi tego miejsca winne jest, niestety, trzęsienie ziemi które miało miejsce w 1979 roku. Trwało zaledwie 10 sekund, a zniszczyło wiele starożytnych budynków, pomników i dzieł sztuki w Starym Barze, Ulcinj czy Budvie. Od tego czasu miasto jest zrujnowane i opuszczone. Sprawia wrażenia miasta duchów.






Mimo zniszczeń, w Starym Barze bardzo wyraźne są wpływy wszystkich kultur rządzących tym miastem przez tysiąclecia. Przeplatają się tutaj rzymskie zdobienia, czarnogórskie pałacyki, tureckie hammamy i włoska architektura. Na tym niewielkim terenie znajduje się około dwustu czterdziestu budowli, takich jak cerkwie i kościoły, pałace, budynki mieszkalne i gospodarcze oraz inne zabudowania.









Dzięki temu, że ruiny zwiedza niewielu turystów, można w spokoju i odosobnieniu idealnie wczuć się w klimat niesamowitych, wąskich uliczek, kiedyś tętniących życiem. Można wyobrażać sobie, jak wyglądał Stary Bar sto, dwieście lub tysiąc lat temu. Jacy ludzie tędy chodzili i czym się zajmowali. Jest to jedno z nielicznych tak dobrze zachowanych średniowiecznych miast, dlatego absolutnie nie można go pominąć zwiedzając Czarnogórę.







Poniżej opuszczonego miasta, znajduje się maleńka, klimatyczna czarszija. Jest tu parę cukierni, kilka restauracji i sklepiki z pamiątkami.

Stara Maslina

Będąc w okolicy warto także zwrócić uwagę na ogromną ilość drzew oliwnych porastających okoliczne pola. W dawnej Czarnogórze podobno oznaką zamożności była właśnie ilość takich drzewek, jakie dana rodzina posiadała. Warto też przejechać się do miejscowości Tomba, niedaleko Starego Baru. Rośnie tam ogromne i sędziwe drzewo zwane Starą Masliną (starą oliwką). Jest to jedno z najstarszych drzew w Europie. Ma ponad dwa tysiące lat!

Nocleg nad Jeziorem Szkoderskim

W dalszej części dnia przemieściłyśmy się na nocleg nad Jezioro Szkoderskie, tuż przy granicy z Albanią. Było już ciemno ale za to rano mogłyśmy podziwiać przepiękne widoki, a potem ruszyć w cudowną trasę widokową wzdłuż jeziora.