Pałac ten zamierzałyśmy odwiedzić już dawno temu, jednak ciągle było jakoś tak nie po drodze. W międzyczasie dewastacja postąpiła, a główny atrybut tej ruiny - fortepian - zdążył stracić nogi i klawisze. 

Pałac zbudowany został z wielkim rozmachem w latach 1921-1922 dla Kazimierza Rzewuskiego, właściciela tych dóbr od roku 1911. Projektantem był Juliusz Nagórski, znany architekt warszawski. Prace wykończeniowe trwały do roku 1927. Pałac zbudowano w stylu francuskiego renesansu na rzucie zbliżonym do kwadratu. 

Architektura rezydencji jest fantazyjna. Posiada trzy symetryczne elewacje i niesymetrycznie położone patio wewnętrzne, które w roku 1974 przykryto przeszklonym dachem. Front z głównym wejściem i czterokolumnowym portykiem znajduje się od strony północnej. Był on letnią rezydencją Rzewuskich, gdzie odpoczywali od warszawskiego zgiełku. Pomieszkiwali oni w pałacu przez kilka pokoleń. 

Po wojnie w 1945 roku pałac został upaństwowiony. W siedzibie pałacu utworzono szkołę rolniczą. Po roku 1969 ulokowano tu biura i mieszkania dla pracowników szkoły. Mieścił się też tu internat. Niestety, w 1985 r. pałac strawił pożar, po którym zabytek popadł w ruinę.

  

  

Na tyłach zachował się też rozległy park pałacowy z przełomu XIX i XX w. i zabudowa folwarczna z połowy XIX w.

Aktualnie budynek znajduje się w fatalnym stanie. Czeka na swój smutny i nieunikniony koniec. 

Pałac z fortepianem, 27.12.2019