Weekend zapowiadał się bajecznie. A to z tego powodu, że największa polska hikerka – Agnieszka „Zebra” Dziadek, znana też jako "Leśna", zgodziła się żebym dołączyła do jej wędrówki szlakiem Zamków Piastowskich. Ze względu na niesprzyjający termin nie mogłam wziąć urlopu żeby uczestniczyć w całej wędrówce, poza tym nie posiadam odpowiedniego sprzętu ani kondycji. Jednak miałam możliwość dołączenia do Leśniej i Andrzeja na małym fragmencie szlaku. Andrzej jest hikerem z Gdańska, który postanowił przejść z Agnieszką całość.

Szlak Zamków Piastowskich liczy sobie około 150 km, z czego przeszłam około 50 km. Nie było więc tak najgorzej. Oczywiście niosłam lekki plecaczek bo miałam support w postaci Agaty w Badylku, czyli wikt i nocleg.

Agnieszka jest uznaną hikerką. Ma na swoim koncie wiele międzynarodowych szlaków długodystansowych. Jako pierwsza osoba z Polski przeszła nowozelandzką Te Araroa. Jest laureatką Kolosa w kategorii Wyczyn za przejście trzech najsłynniejszych amerykańskich szlaków długodystansowych i zdobycie tym samym „potrójnej korony” - The Triple Crown of Hiking. Nie gardzi też europejskim podwórkiem - przeszła cała Szwecję wzdłuż (ok. 3 tys. km) a zimą można spotkać ją na ulubionych skandynawskich ścieżkach. Jest przy tym niesamowicie skromną osobą. Samotne przejście takich szlaków z plecakiem, bez wsparcia z zewnątrz jest naprawdę olbrzymim wyczynem. 

Agnieszka prowadzi bloga oraz kanał na YouTube, gdzie dokładnie opisuje wszystkie wędrówki, prowadzi poradnik sprzętowy i udziela wszelkich informacji zainteresowanym. Jest bardzo przyjaźnie nastawiona do ludzi, nie ma w sobie ani grama zadęcia, a o swoich wyczynach pisze całkiem normalnie, jakby to nie było nic wielkiego. Nie upiększa rzeczywistości i nie tworzy dramaturgii charakterystycznej dla innych blogerów. Nigdy też nie marudzi i z uśmiechem idzie przed siebie.

Dodam tylko, że oprócz corocznych wielkich wędrówek Agnieszka chodzi polskimi szlakami długodystansowymi, tzn. liczącymi powyżej 100 km. Takich szlaków jest sporo w Polsce i w okresie wiosenno-jesiennym systematycznie zdobywa kolejne. Szlak Zamków jest jej 17tym polskim szlakiem.

Od dawna śledzę wyczyny Leśnej i nawet nie sądziłam, że któregoś dnia będzie mi dane wędrować razem z nią.

Ustaliłyśmy, że dołączę do nich w końcowej części szlaku, w okolicach Jeleniej Góry. W piątek po pracy ruszyłyśmy więc Badylkiem w drogę.  Wiedziałyśmy tylko tyle, że mamy się spotkać z Leśną w Wojanowie. Wyjeżdżałyśmy w pełnym słońcu a dotarłyśmy w śniegowej chmurze. 

Pod bramą remontowanego Pałacu Bobrów, licząc na urbex, wpadłyśmy prosto na dwójkę wędrowców z wypchanymi plecakami, czyli Agnieszkę i Andrzeja. Usiłowali namierzyć jakiś nocleg z zadaszeniem. Byli zmarznięci ale tryskali dobrym humorem. Od razu wypatrzyli wiatę przystanku autobusowego, w której postanowili zabiwakować. My nocowałyśmy naprzeciw, po drugiej stronie ulicy, tuż nad samym Bobrem.

Agnieszka była nam już znana „na żywo” z prelekcji w Bojanowie, gdzie opowiadała o przejściu szlaku Continental Divide Trail. Andrzej okazał się przemiłym człowiekiem, z którym od razu nawiązałyśmy dobry kontakt. Zaprosiłyśmy ich na coś gorącego do naszego busiwa. Chociaż była to tylko zupa z selera wyglądali na zadowolonych, tym bardziej, że mogli się trochę rozgrzać. Na deser były brownies. 

Tego dnia było bardzo zimno i wietrznie i było nam ich bardzo szkoda, że musieli iść spać w takie zimno ale dla Leśnej i Andrzeja to nie pierwszyzna więc bez wyrzutów sumienia rozłożyłyśmy kanapę w Badylku i poszyłyśmy spać. Rano było bardzo rześko, na trawie leżał szron. Na szczęście prognoza pogody mówiła, że to ostatni zimny dzień.

Po śniadaniu wyruszyliśmy w drogę. My, czyli Leśna, Andrzej i ja. Agata została w Badylku jako operator zewnętrzny i ruszyła zwiedzać okolicę. Mieliśmy potem spotkać się w gościńcu Perła Zachodu.

W Wojanowie obejrzeliśmy zabytkowy kościół (zamknięty) i pałac zza płotu (teren prywatny). Pogoda nam sprzyjała, było w sam raz, ani za ciepło ani za zimno. Szliśmy bocznymi drogami, polami, lasem. Towarzyszył nam widok ośnieżonych Karkonoszy na horyzoncie. Przyroda dawała z siebie wszystko żeby umilić nam wędrówkę. Kwitnące drzewa owocowe, świeża zieleń, wiosenne kwiaty, ptaszki i inne stworzenia – prawdziwa majówka.

W Jeleniej Górze zrobiliśmy przerwę na posiłek oraz zakupy spożywcze. Obejrzeliśmy zabytkowe kościoły, rynek i pozostałości po murach miejskich. Na obrzeżu miasta wspięliśmy się na wieżę widokową Grzybek, z której można podziwiać panoramę okolicy. Kawałek dalej obmyliśmy się w „cudownym źródełku”. 

Po niedługim czasie dotarliśmy do Perły Zachodu, zabytkowego dawnego schroniska, malowniczo położonego nad zaporą na Bobrze. Tutaj znalazła nas Agata i zrobiliśmy małą przerwę na kawę. Okazało się, że dołączą jeszcze nasze dwie koleżanki z Wrocławia, które dowiedziały się, że spędzamy weekend w Kotlinie Jeleniogórskiej. Ustaliliśmy, że dojdziemy do wsi Pokrzywnik a stamtąd zgarnie nas Agata na nocleg.

Ostatnią czekającą nas atrakcją była wieża rycerska w Siedlęcinie i umiejscowione tu średniowieczne freski. Nie dość, że jest to największa i najlepiej zachowana średniowieczna wieża mieszkalna to znajdują się tu jedyne w Polsce malowidła ścienne o charakterze świeckim. Można obejrzeć w obrazkach legendę o Ginewrze i rycerzu Lancelocie. Sama wieża też jest oczywiście dużą atrakcją, zeszło nam więc trochę czasu na podziwianiu jej.

Dzień zbliżał się ku końcowi. Droga wzdłuż jeziora Wrzeszczyńskiego, czyli rozlewiska Bobru, była najpiękniejszym odcinkiem na całej dzisiejszej trasie. Pomimo późnej pory nie mogliśmy odmówić sobie krótkiego postoju i kontemplacji w ostatnich promieniach słońca. 

Potem co prawda szliśmy prawie po ciemku przez las i dotarliśmy bardzo późno na miejsce zbiórki. Agata nas zabrała do bardzo fajnej miejscówki, opuszczonego hotelu nad jeziorem Pilchowickiem. Koleżanki z Wrocławia rozpaliły ognisko i mogliśmy przystąpić do smażenia kiełbasek, picia trunków zeroprocentowych oraz ogólnego lenistwa. Przez to wszystko późno poszliśmy spać. Agnieszka i Andrzej mieli przyjemność nocować w hotelu. Co prawda opuszczonym i zdewastowanym, jednak co hotel to hotel. 

Dzień miał być naprawdę gorący, rozebraliśmy się więc możliwie jak najbardziej. Moi towarzysze założyli nawet prowizoryczne osłony na karki. Ja niestety nie posiadałam nawet czapki z daszkiem. Wieczorem miałam spieczoną twarz ale czy to ważne? Liczy się przygoda i towarzystwo.

W Maciejowcu obejrzeliśmy z zewnątrz dwór obronny oraz pałac z koszmarnie odnowionym dachem. Minęliśmy uroczą wioskę Radomice i dotarliśmy do zamku piastowskiego we Wleniu. Akurat całe wzgórze zamkowe zazieleniło się czosnkiem niedźwiedzim. Kawiarnia pod zamkiem podobno oferuje pyszną kawę i sernik, nie dane nam było jednak ich spróbować. Po zwiedzeniu ruin zamku zeszliśmy do Wlenia gdzie niektórzy zaopatrzyli się w lody dla schłodzenia przed upałem. 

Minęliśmy bokiem Bystrzycę i Bełczynę. Droga jakoś niepostrzeżenie mijała bo toczyliśmy dyskusje na przeróżne tematy. Wyszliśmy z lasu i nagle zobaczyliśmy przed sobą charakterystyczny stożek wulkaniczny Ostrzycy Proboszczowickiej. Tam była nasza meta. 

Wdrapaliśmy się na górę w samą porę na zachód słońca i pamiątkowe zdjęcia. Dotarła tu też Agata z pobliskiego parkingu. Po zachodzie i po sesji zdjęciowej zeszliśmy do auta gdzie zjedliśmy kolację, wypiliśmy herbatę i niestety nadszedł czas rozstania. 

Agnieszka i Andrzej wrócili na zielony szlak, chcąc zabiwakować w spokojnym miejscu a my ruszyłyśmy w drogę powrotną do Leszna. Dotarłyśmy przed drugą w nocy z niemiłą perspektywą porannego wstawania do pracy. Nic jednak nie mogło zmącić wspaniałego weekendu hajkersko-vanjalfowo-urbexowego. Spełniło się też moje marzenie wspólnej wędrówki z Leśną. Zachęcam do zapoznania się z jej blogiem, gdzie szczegółowo relacjonuje swoje wędrówki: www.acrossthewilderness.blogspot.com. Może jeszcze kiedyś uda nam się spotkać.

Szlak Zamków Piastowskich, 8-9.05.2021