Postanowiłyśmy iść jeszcze na Jizerę, która jest trzecim co do wysokości wzniesieniem gór Izerskich. Podejście nie jest zbyt forsowne, a na szczycie znajduje się punkt widokowy na czubku kamiennej skałki. Pod skałą jest fajna, nowoczesna wiatko-chatka. Zamierzałyśmy ją sobie obejrzeć ale zajmowała ją grupka chłopaków więc nie chciałyśmy im przeszkadzać. 

Dotarłyśmy do zielonego szlaku i zamiast wrócić nim najszybszą trasą do auta postanowiłyśmy sobie urozmaić dzień i poszłyśmy dalej asfaltową Pavlovą cestą. Było to trochę bez sensu bo ścieżka leciała na przestrzał, bez widoków. Ponownie dotarłyśmy do żółtego szlaku, którym szłyśmy wcześniej w stronę Jizery. Potem zeszłyśmy na słabo wydeptaną Richterovą cestę. Nie byłyśmy pewne czy ścieżka doprowadzi nas do miasteczka ale na szczęście tak się stało. Po drodze minęłyśmy jeszcze ciekawe formacje skalne – Lokomotivka. Ścieżka nie jest chyba zbyt popularna ale na pewno uczęszczana. Lekkim łukiem doszłyśmy do Bilego Potoku a potem powędrowałyśmy ulicami w stronę samochodu. Czułyśmy mocno w nogach dzisiejszy dzień i pomimo wieczoru ociekałyśmy potem z gorąca. Postanowiłyśmy się jeszcze schłodzić w rzeczce na koniec. Znalazłyśmy dogodne zejście, chociaż zapewne nikt z mieszkańców się tu nie kąpie. Miałyśmy nadzieję, że nikt nam się nie będzie dziwnie przyglądał jeśli przez przypadek nas zauważy. Woda cudownie nas schłodziła i zmyła całodzienny pot. Teraz mogłyśmy spokojnie iść do samochodu. 

Z zapisu trasy wyszło nam 25 km. Byłyśmy wściekle głodne i chciałyśmy iść gdzieś na późny obiad. Byłyśmy pewne, że bez problemu znajdziemy czynne lokale, pomimo późnej godziny, wszak to sobota. Ku naszemu zdziwieniu większość knajp była zamknięta. Jedyna jeszcze czynna nie serwowała już posiłków. Musiałyśmy zadowolić się piwem i chipsami. Było już całkiem ciemno kiedy postanowiłyśmy znaleźć miejscówkę noclegową. Miałyśmy namierzone parę miejsc i zdecydowałyśmy się na mały parking przy wiatce nad potokiem. Nie było tu nikogo i po szybkiej toalecie położyłyśmy się do spania. Prawie zasypiałyśmy kiedy przyjechał van z takim samym jak my zamiarem przenocowania w tym przyjemnym miejscu.

 

Przed 6 rano miałyśmy bardzo nieprzyjemną pobudkę. Ktoś z całej siły walił do drzwi. Byłyśmy nieprzytomne ze zmęczenia, nawet nie zamierzałyśmy otwierać. Z nerwów jednak nie mogłyśmy zasnąć i w końcu wyszłyśmy. Zamieniłyśmy parę zdań z Czeszką z sąsiadującego z nami vana. Okazało się, że parkujemy w niedozwolonym miejscu i jakiś strażnik czy leśnik na obchodzie postanowił nas wszystkich obudzić i zdenerwować. Było to mega dziwne bo nigdzie nie było znaku zakazu parkowania, droga była normalna – mogły nią jeździć auta. Oczywiście nie zamierzaliśmy się zrywać i odjeżdżać. Każdy na spokojnie robił swoje. Zjadłyśmy śniadanie, wypiłyśmy kawę i dopiero odjechałyśmy. Żałowałyśmy tylko, że nie mogłyśmy spokojnie dospać po wczorajszym męczącym dniu.

Podjechałyśmy do pobliskich Hejnic i zaparkowałyśmy blisko czerwonego szlaku. Szlak ten miał nas doprowadzić na Oreśnik. Podejście było dość konkretne, upał chyba jeszcze gorszy niż wczoraj, nic więc dziwnego że po chwili ociekałyśmy potem. Na szczęście szłyśmy wśród drzew i słońce nas nie prażyło dodatkowo. Im wyżej tym robiło się przyjemniej. Zaczął wiać lekki wiaterek. 

Na Oreśniku było już całkiem fajnie. Żeby wejść na czubek trzeba było pokonać wysoką drabinę oraz lęk wysokości. Widok z góry ukazywał całą dolinę Białego Potoku. Zrobiłyśmy sobie przerwę i posiliłyśmy się orzechami. 

Dalej poszłyśmy szlakiem do wodospadu. Weszłyśmy na dużą skalną płytę i postanowiłyśmy się ochłodzić pod lodowatą kaskadą wody. Ale to było przyjemne! W taki upał po prostu epickie. 

Tak odświeżone poszłyśmy dalej i dotarłyśmy do szlaku żółtego, którym zamierzałyśmy zejść do Hejnic. Początkowo miałyśmy w planach dłuższą trasę ale musiałyśmy jeszcze przecież wrócić do domu. Poza tym po wczorajszym dość forsownym dniu odpuściłyśmy dłuższe chodzenie. Szlak schodził łagodnie coraz niżej wzdłuż potoku, na którym tworzyło się mnóstwo kaskad. Był to szlak wodospadowy. 

Po jakimś czasie żółty szlak przeszedł w szeroka drogę, która pamiętała czasy księżnej Sissy. Jest tu nawet o tym stosowna informacja oraz tablica pamiątkowa. Droga przeszła w asfalt i weszłyśmy do Hejnic. 

Niestety fatum obiadowe prześladowało nas dalej. Nie bardzo mogłyśmy namierzyć miejsce na posiłek. W mijanym na trasie lokalu nie mieli praktycznie nic do jedzenia, na rynku były głównie kawiarnie i pizzerie. Postanowiłyśmy znaleźć coś w drodze powrotnej i rzeczywiście udało nam się to w miejscowości Nove Mesto pod Smrkiem. Zjadłyśmy typowy czeski obiad, czyli knedliki z gulaszem w towarzystwie piwa rzezanego. Pozostało nam już tylko wrócić do domu o w miarę rozsądnej godzinie. Stwierdziłyśmy jednak, że pod względem dostępności  lokali gastronomicznych to w Polsce nie możemy narzekać.