W drodze do Albanii, przejeżdżając przez Czarnogórę, postanowiłyśmy po raz drugi odwiedzić cudowne Jezioro Szkoderskie. Relacja z pierwszej wizyty znajduje się (tutaj). 

Droga prowadząca nas nad Jezioro Szkoderskie była niezwykle malownicza, wiła się wydrążonymi w skałach kilometrami tuneli i serwowała niekończące się górskie krajobrazy. 

W porze obiadowej postanowiłyśmy namierzyć jakąś knajpkę z typowo czarnogórskim jedzeniem. Udało nam się to w miejscowości Gornje Polje w restauracji Floyd Food Factory. Zamówiłyśmy pieczoną kozinę serwowaną z domowym chlebem kukurydzianym oraz tradycyjny czarnogórski kaćamak. Kačamak był bardzo popularny wśród ludzi żyjących na wsi, gdzie pewnie stanowił doskonałe źródło energii dla ciężkiej pracy w polu. Rodzajów kacamaku jest sporo: klasyczny (jak polenta), warzywny, z dodatkiem popularnego na Bałkanach kajmaku, sera czy jak w wersji czarnogórskiej – ziemniaków. Najczęściej kačamak przygotowuje się gotując grubo mieloną mąkę lub kaszkę kukurydzianą (w proporcji: 2 szklanki wody na 1 szklankę kaszy). Poza jajkiem lub kajmakiem można dodać do dania również ser w rodzaju fety lub owczego sera. Kacamaku nie udało nam się niestety w siebie wepchnąć bo porcje były bardzo obfite więc wzięłyśmy go na wynos i zjadłyśmy ze smakiem następnego dnia z chlebem kukurydzianym. Było pyszne. W tej knajpce przydarzyła nam się jeszcze niefajna sytuacja - Patrycja zgubiła polską kartę sim, która niefortunnie wpadła gdzieś pomiędzy deski podłogi. Przeszukałyśmy calutka podłogę wszerz i wzdłuż i nie udało nam się jej znaleźć. 

Na moście stanęłyśmy przy kawiarni z pięknym widokiem na całe jezioro. Chciałyśmy wypić tu kawę ale niestety było jeszcze zamknięte, tak samo jak ryba u ZORANA. Jest to bardzo polecana smażalnia ryb, do której już kolejny raz jakoś nie udaje się nam dotrzeć.  Pojechałyśmy więc na kawę do znanej nam już miejscowości Virpazar. Tutaj z kolei ruch był jak na dworcu. Zjeżdżali się turyści chętni na przejażdżkę łodzią za jedyne 25 euro od osoby. W porównaniu do ceny za podobną przejażdżkę w Hiszpanii po Albuferze, gdzie płaciłyśmy po kilka euro od osoby, było to niesłychane zdzierstwo. Jak to zresztą w Czarnogórze. Może kiedyś wybierzemy się na przejażdżkę po Jeziorze Szkoderskim swoim kajakiem. Ale za to odwiedziłyśmy muzeum rybactwa w Virpazar, które o dziwo było darmowe. 

Po krótkim pobycie w miasteczku Virpazar ruszyłyśmy drogą wzdłuż jeziora, tym razem w odwrotnym kierunku niż parę lat wcześniej. Droga była tak samo malownicza jak ją zapamiętałyśmy. Spotkałyśmy nawet małżeństwo z Polski, o mocno ornitologicznych zainteresowaniach. Z przyjemnością porozmawiałyśmy z nimi na temat ptasich obserwacji w różnych miejscach w Europie. Następnie udałyśmy się do niesłychanie malowniczej wioski Godinje, słynącej z przepysznego wina Vranac. W tym celu musiałyśmy wspiąć się autem wysoko na parking, a stamtąd pójść pieszo pomiędzy kamiennymi, starymi domami wprost do lokalnej winiarni. 

Kiedy dotarłyśmy do winnicy, starszy pan zaprosił nas na degustację. Zakupiłyśmy u niego butelkę miejscowego wina za kwotę 15 euro. W zamian otrzymałyśmy butelkę wina pięknie zapakowaną w prezentowy karton.

Wino premium  Vranac  jest rubinowo-czerwone i zawiera aromaty owoców jagodowych, takich jak jagody i jeżyny. Najlepiej smakuje w temperaturze pokojowej 18 stopni Celsjusza, na podniebieniu jest owocowe i ma umiarkowaną strukturę tanin. Jeśli chodzi o łączenie potraw, Vranac najlepiej mieszać z czerwonym mięsem, dojrzałym serem, a Czarnogórcy szczególnie lubią go jadać z Njeguši Prosciutto, tradycyjnym suszonym mięsem produkowanym w dolinie góry Lovćen.

Wróciłyśmy do głównej drogi i po niedługim czasie dojechałyśmy do punktu widokowego Livari. Miejsce było dobrze nam znane, miała tu swój straganik miejscowa starsza pani, u której kupiłyśmy poprzednio parę drobiazgów. Teraz jest tu kafejka, można posiedzieć i nawet skorzystać z wifi, czego nie omieszkałyśmy zrobić, gdyż nasza bałkańska karta internetowa nie działała w Czarnogórze. Wdałyśmy się w pogawędkę z siedzącym obok starszym panem. Od słowa do słowa dowiedziałyśmy się, że właścicielka przeszła na emeryturę a biznes przejął jej syn. Pokazałyśmy im zdjęcie, które zrobiłyśmy z właścicielką parę lat wcześniej i bardzo im się podobało (link). Śmiali się, a syn obiecał, że przekaże mamie pozdrowienia.

Dalsza droga robiła się coraz mniej dzika, coraz więcej wiosek pojawiało się w pobliżu. Dotarłyśmy wreszcie do punktu widokowego na końcu jeziora. Poprzednio nocowałyśmy w tym miejscu i teraz też postanowiłyśmy tu zanocować, tym bardziej, że dzień się pomału kończył. Wiatr kołysał samochodem ale nie przeszkodziło nam to zasnąć kamiennym snem. Rankiem nie zwlekając ruszyłyśmy w stronę niedalekiego już przejścia granicznego z Albanią. W Albanii zatrzymałyśmy się jeszcze na śniadanie i poprułyśmy dalej - prosto do Tirany

Albania 2022, Jezioro Szkoderskie - Czarnogóra, 20.09.2022