Nasz czas w Toskanii nieuchronnie dobiegał końca. Przemieszczałyśmy się bez konkretnego celu do Val d'Orci w poszukiwaniu malowniczych toskańskich krajobrazów. Niestety przyszło nam je podziwiać w strugach ulewnego deszczu. 

Najpierw zahaczyłyśmy o Pienzę, choć nie planowałyśmy jej zwiedzania ale tak jakoś wyszło. W Pienzie uderzyły nas tłumy turystów i gwar. A że Pienza słynie z domowej roboty serów, to na każdej uliczce znajdowały się sklepiki z lokalnymi pecorino w przeróżnych wersjach i innymi toskańskimi przysmakami. Pecorino jest w ogóle sztandarowym smakiem Toskanii i z pewnością najbardziej uwielbianym lokalnym serem. Znany jest ze swojego specyficznego słonego smaku i suchej, ziarnistej konsystencji spowodowanej długotrwałym procesem dojrzewania, podczas którego ser jest kilka razy solony na sucho. Najlepsze pecorino ma wyraźny wędzony posmak, który znakomicie smakuje z winem, chlebem, sosami do makaronów lub po prostu sam na talerzu. Oczywiście zakupiłyśmy trochę tych pysznych serów, lokalnej oliwy i wspaniałych toskańskich win, choć ceny były dość wygórowane. Pomimo, że Pienza jest z pewnością miłym toskańskim miasteczkiem to jakoś byłyśmy nim zniechęcone i po wysłuchaniu pieśni jakiegoś znanego śpiewaka, ewakuowałyśmy się stamtąd szybko. 

 

Z Pienzy przyjechałyśmy do Montepulciano i nie mogąc znaleźć parkingu stanęłyśmy na dole pod murami, przy zabytkowym kościele. Żeby zwiedzić miasto trzeba było ostro wspiąć się na wzgórze. Taka mała gimnastyka. 

Montepulciano rozciąga się na wapiennym wzgórzu między dolinami Val d’Orcia i Val di Chiana. To niewielkie średniowieczne miasteczko uchodzi za jedno z najpiękniejszych w całej Toskanii. Bezpośrednio wokół niego rozpościera się krajobraz sielskiej wsi – zielone wzgórza usiane uprawami winorośli i smukłymi drzewami cyprysowymi.

Poszłyśmy też zjeść lokalny produkt - schaccię w najlepszej schiaccerii w Montepulciano. Schiaccia to rodzaj foccaci naładowanej pysznymi dodatkami – prosciutto, pecorino, mortadelą itp. - niebo w gębie. Schiaccia była tak pyszna, że zamówiłyśmy po chwili jeszcze jedną. 

Spokojna, wieczorna uliczka pod starówką Montepulciano rano zmieniła się w zatłoczoną turystami arterię. Podjeżdżały autokary i samochody. Nie wiedziałyśmy o co chodzi ale ruch był spowodowany zapewne pierwszomajowy świętem. Chciałyśmy od razu jechać dalej ale stwierdziłyśmy, że się jeszcze raz przejdziemy do miasteczka. Znów uprawiałyśmy wspinaczkę na strome wzgórze a potem spacerowałyśmy uliczkami. Kupiłyśmy cantucci i poszłyśmy zjeść śniadanie i napić się kawy.

Chciałyśmy koniecznie wziąć gdzieś udział w degustacji słynnej toskańskiej oliwy i udało nam się to w Montepulciano Stazione w olejarni dwóch sióstr Buraschi - Alessandry i Emanueli. Olejarnię Frantoio Buraschi w 1966r. założyli ich rodzice. Dzięki poświęceniu i pracy oraz zamiłowaniu do tradycji oliwa z oliwek Buraschi jest doceniana w całym kraju, jako produkt certyfikowany i najwyższej jakości. Dzięki przekazanej przez rodziców miłości i pasji do regionu i tradycji, dziś Alessandra i Emanuela Buraschi kontynuują rodzinną działalność z wielkim oddaniem i sercem. Alessandra jest sommelierem oliwy i uczy jak rozpoznawać prawdziwą oliwę z oliwek z pierwszego tłoczenia. Bowiem, niestety, oliwa należy do pięciu najczęściej fałszowanych produktów żywnościowych, głównie ze względu na wysoki koszt jej uzyskania i – co za tym idzie – cenę. Oliwa Extra Vergine to po prostu sok wyciskany z najwyższej jakości oliwek, w ciągu kilku godzin od momentu zbioru. 

Oliwa najwyższej jakości i z pierwszego tłoczenia stanowi najcenniejszy skarb na włoskim, tradycyjnym stole. Nie może jej nigdy zabraknąć, gdyż to ona jest fundamentem zdrowej i smacznej diety śródziemnomorskiej. Toskańska oliwa z oliwek jest prawdopodobnie najlepszą oliwą na świecie, dzięki jej niezastąpionym walorom smakowym i zdrowotnym. Nie bez powodu Włosi, mówiąc o oliwie, używają zwrotu „oro in tavola” czyli złoto na stole, tym samym podkreślając jej drogocenność. A fakt, iż jest ona składnikiem niemal każdego włoskiego przepisu, tłumaczy zdrowotny fenomen włoskiej kuchni i długowieczności Włochów.

Wszystkie oliwy były oczywiście wspaniałe a pomiędzy kolejnymi przegryzałyśmy zielonym jabłkiem, zgodnie z zaleceniami żeby oczyścić kubki smakowe. Kupiłyśmy do domu kilka butelek, które najbardziej nam odpowiadały, były dość drogie ale z pewnością warte swojej ceny. 

W dalszej drodze podjechałyśmy do agroturystyki Podere Il Gorgo, prowadzonej przez Polkę. Niestety okazało się, że brama jest zamknięta na cztery spusty. Nasza wina bo nie umówiłyśmy się wcześniej. Zresztą może jeszcze nie działała, sezon dopiero się zaczynał. Po drodze zatrzymałyśmy się na urbexie.

Pojechałyśmy w jeszcze jedno ciekawe miejsce, niedaleko San Savino, a mianowicie do maleńkiej Gargonzy, położonej w sercu toskańskich wzgórz. Najwcześniejsze wzmianki o Gargonzie jako ufortyfikowanej wiosce w Val di Chiana pochodzą z roku 1150. Było to pierwsze schronienie Dantego po wygnaniu go z Florencji. W XV wieku zamek Gargonza był znany jako wioska, która zajmowała się uprawą lasów i produkcją wełny. Osada podupadła dopiero w XX wieku, gdy mieszkańcy ruszyli szukać szczęścia w miejskim życiu. W latach 70 tegoż wieku właściciel postanowił przywrócić perełkę do życia. Aktualnie całą osadę odnowiono i zamieniono na specyficzny hotel, na który składają się małe domki z apartamentami nazwanymi imionami byłych mieszkańców. 

Po obejrzeniu Gargonzy ruszyłyśmy dalej.

Na koniec dnia stanęłyśmy przy miasteczku Montefioralle po to jedynie żeby puścić drona bo już padałyśmy i nie miałyśmy siły nic zwiedzać. Stanowczo zbyt wiele z siebie dziś wycisnęłyśmy.

Wjechałyśmy na autostradę aby dostać się jak najszybciej do Austrii. Natomiast Austrię w celach oszczędnościowych przejechałyśmy z pominięciem przełęczy Brennero oraz w ogóle autostrady, co pozwoliło nam zobaczyć Insbruck. Bez dalszych przeszkód wjechałyśmy do Niemiec i kolejnego dnia dotarłyśmy do Polski.