W końcu dojechałyśmy do miasteczka Colonnata. Dużą gratką jest wjechać do niego samochodem bo Colonnata broni się przed najazdem turystów i wąską drogą mogą dojeżdżać przeważnie tylko mieszkańcy. Akurat w dniu kiedy jechałyśmy zakaz nie obowiązywał. Zaparkowałyśmy na maleńkim placu i poszłyśmy zwiedzać to przeurocze miasteczko, jakby wciśnięte między kamieniołomy i zapomniane przez wszystkich. 

Miasteczko jest tak małe, że można je przejść całe zaledwie w pół godziny. Jednak te pół godziny w zupełności wystarczy by się nim zauroczyć a nawet w nim zakochać. Spokój który z niego emanuje, krajobraz, który się z niego roztacza koją duszę i zmysły. Jeśli dołożyć do tego wspaniałe jedzenie i wino to powstaje pytanie - czego chcieć więcej od życia? I tu przechodzimy do sedna - czyli kulinarnego specjału, z którego słynie Colonnata, a jest nim lardo.

Lardo to słonina wytwarzana zgodnie z dawnymi przepisami. Mianowicie słoninę marynuje się w soli i przyprawach a następnie sezonuje w marmurowych kadziach przez minimum pół roku. Produkt jest wpisany na listę UNESCO. Udało nam się zakupić nieco lardo w jedynej czynnej tego dnia lardarni, czyli po polsku chyba słoniniarni. Udało nam się też zdegustować nieco tego przysmaku przy lampce czerwonego wina w jedynym czynnym w Colonnacie lokalu. Może słonina nie brzmi dla wielu z was zachęcająco ale uwierzcie, że Włosi potrafią wyczarować nawet ze zwykłej słoniny niesamowity przysmak. Kroi się ją w cieniutkie, prawie przezroczyste plasterki i podaje z żytnim chlebem lub grzankami. Jest nieziemsko smaczna. 

Ogólnie całe miasteczko larderiami stoi i żałujemy, że nie mogłyśmy podegustować więcej, gdyż były pozamykane.

W końcu wyjechałyśmy z Colonnaty z zamiarem pooglądania jakiejś kopalni marmuru. Jednokierunkowa, malownicza droga doprowadziła nas do skrzyżowania na zabytkowych mostach. Spotkałyśmy tu Francuza w vanie, który powiedział że zamierza tu nocować bo jest tak spokojnie i pięknie. My też postanowiłyśmy zostać w tym spokojnym miejscu. Puściłyśmy jeszcze drona a potem poszłyśmy spać.

Niestety wcześnie rano nie było już tak spokojnie. Skrzyżowanie dróg okazało się ciągiem komunikacyjnym, po którym jeździły bez przerwy ciężarówki z i do kamieniołomów. Wszystko się trzęsło w huku wielkich samochodów wiozących ogromne bloki białego marmuru. Nasza miejscówka niefortunnie okazała się punktem przystankowym tranzytu tego cennego surowca. Francuz ewakuował się od razu, my po pewnym czasie. Mimo wszystko ciekawostką dla nas było obserwowanie kamieniarzy przy pracy. Wróciłyśmy z powrotem do Carrary a potem podążyłyśmy dalej, tym razem do Lukki.