Opuściwszy wiszące kładki nad Jeziorem Shkopet, ruszyłyśmy do Krui, średniowiecznej albańskiej stolicy. Wiedzione barwnymi opisami tegoż miasta, spodziewałyśmy się miejsca podobnego do Mostaru, tym bardziej, że Kruja jest aktualnie jedną z ważniejszych atrakcji turystycznych centralnej Albanii. Jednak okazało się, że opisy te były mocno przesadzone.

Kruja to małe miasteczko, a jej głównymi atrakcjami są zamek Skanderbega, czyli Kalaja e Krujës, średniowieczny bazar i wieża zagarowa. 

Zamku postanowiłyśmy nie zwiedzać ze względu na okropny upał i brak czasu. Poza tym zamek nie przetrwał najazdów oraz trzęsienia ziemi w XVIIw. więc jest tylko rekonstrukcją z 1982 roku, obecnie znajduje się w nim muzeum. Z tyłu za zamkiem, na skraju urwiska wznosi się dobrze widoczna z dolnego miasta, XVII-wieczna, czworoboczna, masywna wieża zegarowa (Kulla e Sahatit). Początkowo służyła ona jako baszta obserwacyjno-obronna, w czasach osmańskich przekształcono ją w wieżę zegarową (znajdował się na niej dzwon wybijający godziny). Podczas naszej wizyty była otoczona rusztowaniami i trwał jej remont.

Natomiast co do bazaru to rozczarował nas. Okazał się zaledwie bazarową uliczką, a większość oferowanych tam rzeczy była tandetną chińszczyzną. Bazar w Kruji nie ma żadnego porównania do bazaru w Mostarze czy Sarajewie. 

Poszłyśmy coś zjeść do pobliskiej restauracji. Zamówiłyśmy na czuja grillowane bakłażany z pomidorami i serem oraz zapiekankę (tave) z mięsem i pomidorami. Kiedy otrzymałyśmy dania chciało nam się troszkę śmiać. Miseczki z jedzeniem były wielkości spodków. Na pewno nie dałoby się tym najeść. Zamówiłyśmy jednak jeszcze kawę i kabuni - bardzo ciekawy i oryginalny deser, którego bardzo chciałyśmy spróbować. Jest to ryż smażony na słodko z dodatkiem mięsa i ma naprawdę niepowtarzalny smak. Na szczęście wszystkie zamówione przez nas potrawy były smaczne.

Spotkał nas jeszcze w Kruji mały zgrzyt, zaparkowałyśmy w centrum na (jak nam się wydawało) darmowym miejscu parkingowym, wtedy podszedł do nas parkingowy żądając opłaty wysokości 10 Euro. Byłyśmy bardzo zdziwione bo miejsce nie było w żaden sposób oznaczone jako płatny parking. Hiszpan, który parkował obok nas - również był zdziwiony, twierdził, że nie zapłaci. Miejsce ewidentnie wyglądało na darmowe. Zapłaciłyśmy wytargowane 5 Euro bo bałyśmy się, że po powrocie zastaniemy przebite opony. Gdy wróciłyśmy "pana parkingowego" już nie było, stał tylko samochód policyjny. Ktoś musiał widocznie zgłosić, że jegomość "skubie" turystów. 

Przez cały czas nie miałyśmy internetu. Czarnogórski m-Tel łączył się tylko z jedną albańską siecią Alb-telecom, która była chyba najsłabsza w całej Albanii. Zdecydowałyśmy się kupić kolejny prepaid, tym razem albański, sieci One. W rezultacie miałyśmy 30 GB, 100 minut do Polski i rozmowy w Albanii. Koszt to 2000 leków (ok. 80 zł). Tak zabezpieczone rozpoczęłyśmy wjazd nad jezioro Bovilla. 

Droga była dość wąska, początkowo asfaltowa, po pewnym czasie zmieniła się w szutrową. Zaczęła też ostro piąć się w górę. 

Szutrowymi serpentynami Badylek dojechał (z trudem) do miejsca, skąd można było dojść do wspaniałego punktu widokowego (niedaleko restauracji). 

Ja zostałam przy aucie, Agata poszła w klapkach z aparatem. Dobrze, że zostałam bo podejście okazało się dość karkołomne a z moim lękiem wysokości pewnie spadłabym w przepaść z niezabezpieczonych skał. Podejście zajmuje około 15-20 minut, w zależności od kondycji. Tu i ówdzie trzeba się złapać za kamień czy podeprzeć. Na samym końcu podejścia znajdują się schody ułatwiające wejście. Trasa jest słabo zabezpieczona, wąska i stroma a do tego wiał silny wiatr. Panorama jeziora widoczna stamtąd jest za to niesamowita.