Trasa przywiodła nas do Durres. Nie planowałyśmy zwiedzać tego miasta ale znajdowało się na najszybszej i najprostszej trasie na wybrzeże. A skoro już się tu znalazłyśmy to oczywiście zatrzymałyśmy się na chwilę. W końcu mogłyśmy zobaczyć albańskie morze. Samo miasto nieszczególnie nas urzekło. Jest tu jednak sporo smaczków dla miłośników starych, klimatycznych miejsc (jak my). Kiedy zajrzy się na zaplecze hoteli można znaleźć stare uliczki ze zrujnowanymi domami i ogródkami. Pewnie z czasem znikną z krajobrazu, zastąpione przez nowoczesne apartamentowce. Póki co zauważyć tu można niesamowite kontrasty. Ociekający złotem przepych miesza się z obskurnością i biedą. 

Berat to jedno z najciekawszych i najpiękniejszych miast Albanii. Obok Gjirokastry i Butrintu tworzą krótką listę albańskiego dziedzictwa wg UNESCO. Ich urokliwe, wąskie uliczki zachęcają do tego, by zatracić się w nich na wiele godzin, co też oczywiście uczyniłyśmy.  

Miasto to można spokojnie nazwać miastem - muzeum. Założone zostało w głębokiej starożytności i zamieszkane przez Ilirów, w II w. p.n.e. zostało zdobyte przez Rzymian i nazwane Antipatrea. W okresie panowania bizantyjskiego miasto nosiło nazwę Pulcheriopolis. W IX w. zostało zdobyte przez wojska bułgarskie, wtedy także zmieniono nazwę miasta na Beligrad (Białe Miasto), z czego drogą późniejszych zmian fonetycznych powstała nazwa współczesna - Berat.

Berat położony jest na stokach wzgórza, nad rzeką Osumi i zwane jest miastem tysiąca okien. Nazwa ta wzięła się od charakterystycznie usytuowanych na stoku białych domów z rzędami drewnianych okien. Berat bogaty jest w wiele interesujących zabytków.

Po południu zrobiło się w końcu trochę chłodniej więc pospacerowałyśmy z przyjemnością po moście, ukrytych stromych uliczkach i wzdłuż rzeki. Miałyśmy namiar na fajną rodzinną restaurację ale niestety otwierała się dopiero od 18:30. Odpuściłyśmy dziś obiad. Zrobiłyśmy zakupy w śmiesznym, klimatycznym sklepiku po drugiej stronie rzeki, która jest mniej turystyczna, a bardziej autentyczna. Kupiłyśmy ser, chleb, wędlinę, piwo i owoce. Tak zaopatrzone ruszyłyśmy w stronę kanionu Osumi.

Robiło się już ciemno i chciałyśmy znaleźć nocleg. Kierując się w stronę Kanionu Osumi jechałyśmy przez klimatyczne miasteczko Polican z ciekawą historią. W okresie rządów Envera Hodży w mieście tym funkcjonowały zakłady zbrojeniowe, produkujące broń strzelecką i amunicję. Obecnie wygląda na wpół opuszczone. Szkoda, że czas nie pozwolił nam się w nim zatrzymać.

Szukając noclegu w aplikacji Park4Night namierzyłyśmy miejscówkę przy rzece Osumi, pod wiszącą kładką. Jak tylko dojechałyśmy na miejsce i zaparkowałyśmy, wystraszył nas jakiś gościu. Wynurzył się z ciemności, znikąd i podszedł do nas. Powiedział, że możemy tu spokojnie przenocować, a tekst ten zapalił nam lampkę - skoro to mówi to może jednak strach tu nocować? Postanowiłyśmy znaleźć jednak w miarę płaskie miejsce, zrobiłyśmy kolację z kupionych w sklepiku specjałów, a wtedy przybiegły do nas w ciemnościach wielkie dzikie psy. Zamknęłyśmy szybko auto i trochę wystraszone  poszłyśmy spać. Nazajutrz czekało nas zwiedzanie pięknego Kanionu Osumi ale najpierw kolejne spotkanie z tajemniczym gościem.