Kiedy dotarłyśmy do włazu było nam już obojętne czy jest ciemno bo i tak trzeba było świecić czołówkami. Byłyśmy kompletnie nieprzygotowane na to co zobaczymy. Zsunęłyśmy się w dół wąską szczeliną i wtedy ukazała nam się ogromna ciemna czeluść, którą właśnie zamierzałyśmy zeksplorować.  

Jaskinia okazała się totalnie dzika, bez wyznaczonej trasy oraz bez jakichkolwiek zabezpieczeń. Gdybyśmy były tutaj same, nie miałybyśmy pojęcia gdzie i jak się po niej poruszać. Pod nami otwierały się głębokie rozpadliny, głazowiska, wąskie ścieżki, a kamienie były śliskie od kapiącej wody i pokryte miejscami czymś w rodzaju gliny ale z pewnością gliną to nie było. Czasami trzeba było się wspinać, czasami ześlizgiwać, a czasami przeciskać. Co krok wyrastały przed nami olśniewające, niesamowite formacje i nacieki skalne, których nazw (prócz stalagmitów i stalaktytów) nie znałyśmy. Ich różnorodność i mnogość zachwyciłaby z pewnością niejednego geologa. Były momenty, gdy wydawało nam się, że znajdujemy się we wnętrzu Obcego.

Taka jaskinia w Polsce byłaby albo niedostępna dla zwiedzających albo wpuszczano by małe grupy zwiedzających pod kontrolą przewodników, a całe przejście byłoby zabezpieczone barierkami. Tutaj oczywiście nic takiego nie miało miejsca. Trasa ciągnęła się ok. 2 km w głąb góry. Nad głowami cały czas fruwały nam nietoperze. Jeden nawet zahaczył o Patrycję. Na niektóre skały ledwo dawałyśmy radę się wdrapać, byłyśmy całe brudne i spocone, za to Nardi skakał w swoich nieskazitelnie białych adidasach jak kozica i użyczał nam swej pomocnej dłoni w trudniejszych momentach. Mało tego, okazało się że w naszych czołówkach wyczerpały się baterie więc zaczęłyśmy świecić wyłącznie telefonami, pozbawiając się jednej dłoni, co bardzo utrudniało nam wspinaczkę. Zgodnie stwierdziłyśmy, że nasze nieprzygotowanie było rażące. Nie miałyśmy pojęcia na co się piszemy. Nie sądziłyśmy, że Jaskinia Kabashit okaże się taką perłą i że będzie tak olbrzymia i że zwiedzanie jej zajmie tyle czasu i będzie tak karkołomne. Aż cud, że udało nam się zrobić jakiekolwiek zdjęcia. Aparat prawie całą trasę przeleżał w plecaku bo szybko okazało się, że niebezpiecznie z nim chodzić na szyi. Zdjęcia pochodzą jedynie z telefonów. 

Kiedy dotarliśmy do wioski, Nardi zaprosił nas na przemiły poczęstunek- albańczycy są bardzo gościnni. Jego żona zrobiła domowe frytki i usmażyła kiełbaski, podała też chleb kukurydziany, domowe przetwory i wyrabiany przez nich przepyszny owczy ser. Towarzyszyła nam jeszcze ich zaciekawiona córeczka. Pewnie na co dzień jest tu trochę nudno i każdy przyjezdny stanowi atrakcję dla dziewczynki. Nardi przesłał nam też zdjęcia z samej góry jaskini, gdzie chodzi czasem z kozami. Koniecznie musimy tam wrócić i dotrzeć na samą górę!

Byłyśmy tego dnia już totalnie wykończone, rozliczyłyśmy się z Nardim, dając mu więcej pieniędzy niż sam chciał na początku, zgodnie uznając, że było to tego warte. Nardi z żoną proponowali nam darmowy nocleg u nich (robią pokoje dla turystów) ale podziękowałyśmy bo kochamy nocować w Badylku. Na noc zostałyśmy więc w aucie, tuż przy kawiarni właścicieli. Towarzyszył nam miejscowy osiołek. 

Rankiem Nardi zaprosił nas jeszcze na kawę, po której serdecznie pożegnałyśmy się z całą jego rodzinką. To było naprawdę niezwykłe przeżycie, a jaskinia jest ukrytym klejnotem i małym cudem natury. Aż szkoda, że tak mało ludzi zdaje sobie sprawę, co kryje się w zasięgu ich ręki, gdy odwiedzają Kanion Hotly. Dojazd do wioski jest co prawda dość trudny ale spokojnie do zrobienia samochodem bez napędu 4x4. Zapewne w niedługiej przyszłości Nardi będzie miał pokoje do wynajęcia, a za jago przykładem być może pójdzie reszta wioski. Miejsce ma olbrzymi potencjał. Nawet dla takich laików jak my jaskinia okazała się wspaniałą atrakcją, którą przeżywałyśmy jeszcze przez resztę podróży.